تعیین پارامترهای الکتروفیزیولوژی و بیوشیمیایی قلب متعاقب مواجهه طولانی‌مدت با آلودگی صوتی در موش‌های صحرایی نر

اهداف: بیماری‌ها‌ی قلبی- عروقی از بزرگ‌ترین معضلات بهداشتی و درمانی جوامع صنعتی و مدرن امروزی هستند. امروزه مطالعات مختلف نقش آلودگی‌های صوتی و ارتعاشات را به‌عنوان یک فاکتور خطرساز برای بیماری‌های قلبی- عروقی تایید کرده‌اند. هدف این مطالعه، بررسی اثرات مواجهه کوتاه‌مدت و بلندمدت با آلودگی صوتی بر برخی از پارامترهای الکتروفیزیولوژی و بیوشیمایی قلب در موش صحرایی بود. مواد و روش‌ها: در این آزمایش تجربی، 60 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به­صورت تصادفی به دو گروه آزمایشی کوتاه‌مدت (یک‌روز مواجهه) و بلند‌مدت (30روز مواجهه)، هر کدام شامل یک گروه کنترل و سه گروه آزمایشی 4، 8 و 12 ساعت مواجهه صوتی تقسیم شدند. در پایان با ثبت نوار قلب، پارامترهای الکتروفیزیولوژیک مختلف عملکرد قلب بررسی شد. به‌منظور بررسی آسیب‌ میوکارد، سطح آنزیم‌های کراتین‌فسفوکیناز و تروپونینI نیز مورد اندازه‌گیری قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS 21 و آزمون‌های آنالیز واریانس یک‌طرفه و آزمون تعقیبی توکی آنالیز شدند. یافته‌ها: مواجهه کوتاه‌مدت با آلودگی صوتی به‌مدت 4ساعت تنها موجب کاهش فاصله RR شد (05/0p<). مواجهه بلندمدت با آلودگی صوتی به‌مدت 8 و 12 ساعت به‌طور قابل ملاحظه‌ای، فاصله امواج RR، QT و QTc را کاهش و ولتاژ کمپلکس QRS را افزایش داد (05/0p<). از طرفی، مواجهه کوتاه‌‌مدت 4ساعته و مواجهه ‌‌بلند‌مدت 8 تا 12ساعته موجب افزایش تعداد ضربان قلب شد (05/0p<). سطح سرمی آنزیم‌های کراتین‌فسفوکیناز و تروپونینI تفاوت معنی‌داری در گروه‌های مختلف نداشت. نتیجه‌گیری: قرارگیری مداوم در معرض آلودگی صوتی می‌تواند با تغییر شرایط همودینامیک، موجب افزایش تعداد ضربان و عملکرد قلب در موش‌های صحرایی شود.